Η νύχτα σκόρπισε το χρυσοκεντημένο μ’ όλα τα’ αστερία της μαύρο
πέπλο παντού.
Και το φεγγάρι γέμισε χαμόγελο παίζοντας μαζί της.
Ναι θυμάμαι είχε πανσέληνο.
Όχι, δε φοβήθηκα τους λυκάνθρωπους.
Έχω περισσό το θάρρος εγώ.
Έτσι είπα να ξεμυτίσω απ’ το σπίτι.
Είπα να πάω για ένα ποτάκι.
Και δικαιώθηκα …
κείμενο: Θεοδωρίδης Βλαδίμηρος
