Η ιστορία των χίπις. (18+)

Οι χίπις ήταν ένα κίνημα, το οποίο ξεκίνησε στα μέσα τις δεκαετίας του 1960 στο Greenwich Village της Νέας Υόρκης και εξαπλώθηκε ταχύτατα σε ολόκληρη την Αμερική, αλλά και την Ευρώπη.

 

Ετυμολογικά ο όρος χίπις προέρχεται από την αγγλική λέξη hipster, η οποία δηλώνει εκείνον που απορρίπτει την υπάρχουσα κουλτούρα και υποστηρίζει πιο ελεύθερες απόψεις.

Οι χίπις θεωρήθηκαν από αρκετούς ως πληροφορημένοι μιας και οι δύο αγγλικές λέξεις οι οποίες θεωρούνται η ρίζα του όρου "χίπις" είναι οι "hip" και "hep", ενώ κάποιοι άλλοι τους θεωρούσαν ακραίους και αντικοινωνικούς.

Πολλοί δημιούργησαν τις δικές τους κοινωνικές ομάδες και κοινωνίες, διαφωνώντας κάθετα με τον Πόλεμο στο Βιετνάμ, ενώ άκουγαν ψυχεδελικό ροκ, υποστήριζαν τη σεξουαλική επανάσταση, και χρησιμοποιούσαν ναρκωτικά όπως μαριχουάνα, LSD και "μαγικά" μανιτάρια έτσι ώστε να καταφέρουν να εξερευνήσουν και να έρθουν σε επαφή με εναλλακτικά και καινούρια πράγματα.

 

Από ιστορικής απόψεως, τον Ιανουάριο του 1967 το Human Be-In στο Κόλντεν Γκέιτ Παρκ (Golden Gate Park) στο Σαν Φρανσίσκο γνωστοποίησε κι έκανε δημοφιλή την κουλτούρα των χίπις, οδηγώντας στο θρυλικό Καλοκαίρι της Αγάπης (Summer of Love) στην δυτική ακτή των Η.Π.Α. και το 1969 στο Φεστιβάλ Γούντστοκ στην ανατολική ακτή.

Οι χίπις στο Μεξικό, γνωστοί και ως jipitecas, σχημάτισαν το κίνημα La Onda Chicana και μαζεύτηκαν στο Avándaro , ενώ στη Νέα Ζηλανδία οι νομάδες με τα φορτηγάκια-σπίτια δοκίμασαν εναλλακτικούς τρόπους ζωής και προώθησαν την ανανεώσιμη ενέργεια στη Nambassa.

 

Στο Ηνωμένο Βασίλειο, οι κινητές "φάλαγγες ειρήνης" των ταξιδιωτών της Νέας Εποχής έγιναν καλοκαιρινά προσκυνήματα με ελεύθερη μουσική και φεστιβάλ στο Stonehenge.

Στην Αυστραλία, οι χίπις μαζεύτηκαν στο Nimbin για το Aquarius Festival του 1973 και το ετήσιο Canabis Law Reform Rally ή το MardiGrass.

Το Piedra Roja Festival, ένα μεγάλο γεγονός ανάμεσα στους χίπις διεξήχθη στην Χιλή το 1970.

Στην Ελλάδα το καταφύγιο των Χίπις είναι στα Μάταλα νομού Ηρακλείου της Κρήτης.

Το τότε όμως κατεστημένο δεν υπήρξε φιλικό μαζί τους και μία τοπική εφημερίδα της εποχής η ΜΕΣΟΓΕΙΟΣ τους χαρακτήριζε βρωμερούς, ανισόρροπους και ανώμαλους, και σε ανυπόγραφο κεντρικό άρθρο στις 17 Ιουλίου 1969 ανώνυμος ρεπόρτερ ισχυρίζεται ότι πήγε στα Μάταλα και συνάντησε τον ηγέτη της χίπικης παροικίας, και ότι ο ηγέτης του αποκάλυψε πως ο βασικότερός μας στόχος είναι να δημιουργήσουμε το τρίτο φύλο.

Είναι φανερό πως κάποιοι να τρομοκρατήσει τους γονείς, υποβάλλοντάς τους την ιδέα πως τα παιδιά τους κινδυνεύουν να γίνουν ομοφυλόφιλα από τους χίπις στα Μάταλα.

Αυτά προκάλεσαν την επέμβαση της αστυνομίας και του εισαγγελέα, αλλά το μόνο που βρήκαν ήταν χόρτο στο σακίδια των παραβρισκόμενων, το λεγόμενο «γελαστό» ή «φευγάτο» και αυτούς συνέλαβαν και πέρασαν από δίκη.
Υπήρξαν δεκαεπτά συνολικά καταδίκες.

Στις 13 Φεβρουαρίου 1970 στο περιοδικό ΕΠΙΚΑΙΡΑ και την επομένη στο π[περιοδικό ΠΑΤΡΙΣ, ένας κρητικός, ο Νίκος Αγγελής, δημοσιεύει για ένα συνέριο των χίπις στα Μάταλα την άνοιξη, ένα συνέδριο που όμως δεν έγινε ποτέ και ούτε επιβεβαιώθηκε από κανέναν, με αποτέλεσμα η εκκλησία δια στόματος Μητροπολίτη Τιμόθεου να αναφωνεί:  

«Αφήσαμε κι εφύτρωσε στον τόπο μας ένα κακό δέντρο. Ο Χιπισμός….Ζητούμε να σταματήσει το συνέδριο, να κλείσουν οι αρμόδιοι τις σπηλιές, να περιφράξουν τον τόπο, να τους διώξουν από εκεί…» (. Εκκλησιαστικό περιοδικό ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗΣ τευχ. 83, Φεβρ. 1970)

Ο μόνος που κατάλαβε πως οι χίπις δεν αποτελούν κίνδυνο, ούτε είναι αμόρφωτοι και βρομιάρηδες, αλλά αντιθέτως μπορούν να κάνουν καλό στην Κρήτη από τουριστικής απόψεως ήταν ο Στέλιος Ξαγοραράκης, ιδιοκτήτης του Mermaid Café 

 

στα Μάταλα, ο οποίος επισκέπτεται τον εκδότη της εφημερίδας ΜΕΣΟΓΕΙΟΣ Αριστοτέλη Γραμματικάκη και τον πείθει να αλλάξει πολιτική.

Και πράγματι στο φύλο της 8^ης  Μαρτίου του 1970 υπάρχει πρωτοσέλιδο ενυπόγραφο άρθρο του ίδιου του εκδότη με το οποίο αναγνωρίζει το λάθος τακτικής της εφημερίδας.

Από πολιτικής απόψεως μέχρι και τον Απρίλιο του 1970 η χούντα δεν παίρνει θέση για το «πρόβλημα των Ματάλων».

Ο συνταγματάρχης Γεώργιος Παπαδόπουλος δεν είναι υπέρ αυτής της κατάστασης, αλλά θωρεί πως αν την καταστείλει θα θεωρηθεί φασίστας.

Το πρόβλημα όμως διογκώνεται με Αμερικάνους στρατιώτες να λιποτακτούν στο πόλεμο του Βιετνάμ και καταφεύγουν στα Μάταλα.

Και η κατάσταση γίνεται ακόμα ποιο δύσκολη όταν στα τέλη του Απριλίου, οι Αμερικανοί εισβάλλουν στην Καμπότζη.

Οι διαμαρτυρίες που αμέσως εγείρονται στην Αμερική είναι πολλές και μάλιστα στις 4 Μαΐου του 1970 φθάνουμε στην σφαγή του Ohio, όπου η Αστυνομία ανοίγει πυρ κατά των διαδηλωτών φοιτητών του Πανεπιστημίου του Kent και τέσσερις φοιτητές δολοφονούνται.

Είναι τότε που ο πρόεδρος των Η.Π.Α. Νίξον δίνει εντολή στο καθεστώς να ξεκαθαρίσει μια και καλή την κατάσταση.

 

 Έτσι τον Μάιο του 1970 αστυνομικοί παρουσιάζονται στο Mermaid Café και πληροφορούν τον ιδιοκτήτη του Στέλιο Ξαγοραράκη, ότι ένα μέρος του Καφενείου του ήταν αυθαίρετο και συνεπώς έπρεπε να το γκρεμίσουν.

Ακολουθεί πανικός. Τελικά, οι χίπις ταραξίες πατάσσονται. Οι σπηλιές αδειάζουν . Γίνονται έλεγχοι διαβατηρίων και οι αρχές συνεργάζονται με την αμερικανική πρεσβεία.

Όσοι χίπις διαπιστώνεται ότι είναι λιποτάκτες του πολέμου στο Βιετνάμ, συλλαμβάνονται και παραδίδονται στους Αμερικανούς για τα περαιτέρω.

Ο Ξαγοραράκης συλλαμβάνεται επίσης. Αργότερα απογοητευμένος φεύγει για πάντα από την Κρήτη, και τώρα ζει στην Αμερική. Το Όνειρο έχει τελειώσει.

Ωστόσο επίσημη απόφαση για απομάκρυνση των χίπιδων από τις σπηλιές δεν υπήρξε ποτέ!