Με όλα αυτά που γίνονται στην Ελλάδα είναι αδύνατο να μείνω άλλο εδώ.
…
έτσι ένα ωραίο πρωινό πήρα το αεροπλάνο κ' έφυγα για την Αφρική.
Εδώ τα
πράγματα είναι τελείως διαφορετικά, χωρίς μνημόνια και φοβίες για το
μέλλον που είναι αβέβαιο.
Εδώ ο κόσμος μπορεί να πεινάει, αλλά έχει
θάρρος και αγωνίζεται για τα δικαιώματα του .
Αφρική…. πανέμορφη με
καταπράσινα δέντρα, με έναν μαγευτικό ήλιο που αντανακλά και σου ξυπνάει
ευχάριστες αναμνήσεις, με σπάνια είδη ζώων και φυτών.
Πω πω τι έπαθα;
Μόλις κατέβηκα από το αεροπλάνο, εκτός ότι είχε ανυπόφορη ζέστη, με
τσίμπησε ένα κουνούπι τεράστιο σας λέω και πρήστηκε το πρόσωπο μου.
Επισκέφτηκα ένα νοσοκομείο και με έβαλαν ορρό.
Στη συνέχεια φεύγω από το
νοσοκομείο και πάω να πάρω ταξί, δεν ήξερα αφρικανικά όμως, μόνο
αγγλικά, αλλά δεν μιλούσε ο ταξιτζής και έτσι αντί να με πάει στο
ξενοδοχείο με αφήνει στον ζωολογικό κήπο….
Νόμιζε μάλλον ότι είμαι για
εκεί….
Αφού κατέβηκα για να δω με το ζόρι τα ζωάκια, πήγα σε ένα
εστιατόριο να φάω λιγάκι..
Εκεί γίνεται μια ληστεία και με πιάνουν και λένε
εσύ είσαι ελληνίδα έχεις λεφτά…
Λέω ναι, σίγουρα, τόσα πολλά που δεν ξέρω
τι να τα κάνω κ' ήρθα εδώ να επενδύσω…
Τι λέτε μωρέ;
Με πιάνουν όμηρο
και η ελληνική κυβέρνηση με υποστήριξε, δεν μπορώ να πω… είπε κρατήστε
την σε λίγο θα δώσουμε και την τελευταία δόση…
Μετά από όλα αυτά, τι να
κάνω κι εγώ.. πήγα να ηρεμήσω στην Κίνα.
κείμενο: Βάσω Βούλγαρη
